Het is wat stil geweest op mijn blog. Niets te melden? Gebrek aan inspiratie? Deels, maar dat komt ook omdat mijn hobby lijkt te zijn omgeslagen in een verslaving. Sinds 2,5 jaar loop ik hard bij
AV Sprint. Twee keer in de week lekker trainen en af en toe een wedstrijdje om te kijken hoe de conditie ervoor staat. Eerst wat 10 kilometers en vorig jaar heb ik voor het eerst een halve marathon gelopen: de
Singelloop Breda. In de aanloop naar de Singelloop zijn we met een groepje mensen van mijn loopgroep (FIT 2) begonnen met een derde keer in de week lopen. Dat heb ik sindsdien redelijk consequent volgehouden. Tot dusver geen bijzonderheid.
We hebben ons eind vorig jaar aangemeld als vrijwilliger bij Sprint. Zoals vele (sport)verenigingen heeft Sprint vrijwilligers hard nodig. Individueel zijn er weinig mensen die zich aanmelden, want tegenwoordig zijn er weinig mensen die zich gezien hun drukke leven willen vastleggen. In onze groep kwam het idee op om ons als groep aan te melden als vrijwilliger. Als er dan een keer vrijwilligers nodig zijn kunnen we putten uit de ongeveer 30 leden van onze groep en zijn er altijd wel een stuk of 5 mensen die willen helpen bij een evenement (misschien een tip voor andere verenigingen?).
Zo werden we gevraagd om als groep te helpen bij de trainingen voor de marathon van Rotterdam
(Road to Rotterdam). We hebben bij de trainingen geholpen bij verzorgingsposten, als fietser en als tempomaker. Ik heb bij de eerste training (20 km) bij een verzorgingspost gestaan. Ik werd gegrepen door de sfeer bij de trainingen en kreeg erg veel zin om zelf te gaan lopen. De tweede training (25 km) ben ik dan ook gaan meelopen met het idee om eens te kijken hoever ik kwam. Dat ging erg goed en toen is het virus (of is het verslaving) echt toegeslagen. Het lopen ging goed, maar ik heb vooral ook genoten van de prachtige routes die waren uitgezet door het buitengebied van Breda, Rijsbergen, Ulvenhout en Bavel.
Bij de derde training (30 km) heb ik mijn teamgenoten geassisteerd als tempomaker. Ik deed de eerste kilometers en kon vervolgens uitstappen wanneer ik wilde. Je kan natuurlijk wel raden wat er gebeurd is, ik heb het uitgelopen. Gemakkelijk is niet het goede woord, maar het ging boven verwachting goed.
Ik ga morgen de volgende stap zetten: meelopen met de 35 km. Ik krijg nu natuurlijk van iedereen te horen dat, als ik het morgen uitloop, ik dan ook wel de marathon kan lopen.
Ik denk zelf dat ik daarvoor nog onvoldoende kilometers in de benen heb. Daarnaast heb ik tot voor kort altijd geroepen dat ik niet begrijp wat er leuk is aan een marathon en waarom mensen een marathon lopen. Maar als je het verloop van de afgelopen weken bekijkt dan weet je het nooit, misschien volgens jaar een marathon?
Eerst morgen maar eens genieten van de prachtige route, want: het buitengebied ligt voor mij als stadsmens binnen handbereik!
